Språihistorie 1940

I tida rett etter 2. verdskrigen var fire av fem nordmenn for å slå saman dei to skriftspråka, rett nok helst med bokmålet som utgangspunkt.

Men ikkje alle likte tanken om ei tilnærming mellom nynorsk og bokmål. Formannen i Riksmålsforbundet, Arnulf Øverland, var fortvilt over alle tilnærmingsformene i bokmålet. Bokmålet hadde ingen eigen litteratur, meinte han. Ingen kunne dessutan snakke språket, og ingen kunne skrive det.

Foreldre i Oslo skipa «Foreldreaksjonen mot samnorsk». Skolebøker vart retta av sinte foreldre, og bøker vart brende på bål fleire stader. Resultatet av protestane vart at rettskrivingsreforma frå 1938 vart moderert. I 1959 kom ein ny læreboknormal.

1. Kva meinte folk flest det var best å gjere med skriftspråket i åra etter 2. verdskrigen?

Dei fleste ønskte å ha bokmål som einaste skriftspråk.
Dei fleste ønskte å ha nynorsk som einaste skriftspråk.
Dei fleste ønskte ein samnorsk som slo saman dei to skriftspråka til eitt.
Dei fleste syntest det var best å ha to skriftspråk – bokmål og nynorsk.

3. Kvifor var han imot bokmålet?

Fordi det ikkje hadde nokon litteratur; det var eit kunstig språk.
Fordi det ville hindre framveksten av samnorsk.
Fordi det berre blei snakka av dei danna klassene.

Språihistorie 1940–60

Test deg sjølv