Etter oppløysinga av unionen med Sverige i 1905 vart striden stadig hardare mellom dei som kjempa for landsmål (det vi i dag kallar nynorsk) og dei som ønskte riksmål (eit meir dansk-klingande skriftmål enn dagens bokmål). Målstriden vart på mange måtar ein konflikt mellom land og by, bønder og embetsmenn.
Landsmålet hadde stor framgang i skulane og i kyrkja, og det uroa riksmålstilhengjarane. Det nye testamentet hadde vorte omsett til landsmål i 1899, og fleire dagsaviser på landsmål såg dagens lys.
På eit landsmålskurs på Elverum i 1908 vart det lagt ein plan for korleis dei to skriftspråka kunne nærme seg kvarandre. Møtedeltakarane meinte at ingen av partane var tente med målstriden, og gjorde framlegg om ein del endringar i rettskrivinga som gjaldt ord og uttrykk som var felles for dei to skriftspråka.
I tida fram til 1917 ønskte styresmaktene at Noreg skulle ha eitt felles skriftspråk, og mange komitear vart oppnemnde for å arbeide med dette.
I 1930-åra heldt styresmaktene fram med tilnærminga mellom nynorsken og bokmålet. Her lå kimen til «samnorsken», ei blanding av dei to målformene.